Camında yağmurlar var penceremin

Özür diletiyor bana bulutlar

Ağlamak böyle olur dercesine gösterişli

Fakat bir o kadar da naif damlalar düşürürken

Yüzümü ne zaman kaldırsam karşımda seni görmeye ayarlamış hayat beni

Hayır bu bir metafor değil gerçekten bu yolun karşısında senin oturduğunu bilmek ruhumu doyuruyor sanki

Yüzümü güldürüyor umut ekiyor toprağıma

Sana zafer bakışları atıyorum

Bak

Bu aşkı nasıl kaldıracağını bilmeyen biri, karşında oturuyor.

Bütünüyle o aşkı kucaklamış ve hayatına bir şekilde işlemiş haliyle hem de.

Neresinden tutsam elimde kalacak gibi duran bu eğreti aşkı şimdi omzuma dokunan yeni bir ben gibi taşıyorum kalbimde.

Baksan göremezsin ama baksan öyle bir hissedersin ki kalbin yerinden çıkacak zannedersin.

Seni sanrılarda yakalar, kanını ısıtır, seni her gece gülerek uyutur,

Seni bir köşe başında yakalar, uzaktan göz kırpar,

Üşürsün, gelir üzerini örter.

Bir baksan

Bizi senin bir bakışının kurtaracağını çabucak anlarsın.

Bir baksan

Benim her penceremin her halükarda sana açıldığını anlarsın.