içimde zapt edilemez bir gitme isteği
ucunda söyleyemediklerimin verdiği heyecanla alıp başımı gitmem mi gerekir
yoksa uzaklardaki düşüncelerime dalmaya
devam mı etmeliyim?
bitse bu darmadağın belirsizlik de hiç gitmek zorunda kalmasam aslında diyorum
zorunda olmanın verdiği tüm duyguları hiçe saymak ve sakinliğe koşmak istiyorum
beyni uyuşturan bu kalabalık düşüncelerden ve yalancı bir sessizliğin içinde yalandan hapsolmaya başlıyorum
günler ve haftalar birbirini sayısızca ve ümitsizce izlerken sorduğum hiç bir soruya cevap alamamanın verdiği belirsizlikle hala kırgın ve hala şaşkın dudaklarımı kanatırcasına bastırıyorum içimin karanlığına
oysa ne kadar sakin diğer insanlık diyorum
yoksa tenha bir boşluk olunca kafamdan geçen heceleri bir bir yakalayıp harcayacaklar diye korkuyorum
su gibi sızıyorum gecenin karanlığına
aklımı yitirmemek için sessizce çekip gidiyorum sonra diyorum belki yine uğrarım penceresiz hayaller boşluğuna bir daha
Sessizce uzaklaşıyorum..
