nefes almam bile protesto artık
ayakta kalmam sırtıma yüklenen bu tüm günahlara rağmen
küçük tekellerden çikolatalar çalmam
gördüğüm her sokak kedisine nasıl olduğunu sormam
evden çıkarken can havliyle kimseye haber vermemem
ve bir koşu çıktığımda sokağa
nereye gideceğimi kendim bile bilmemem
düşünüyorum bazen
acaba otobüs beklerken tanıştığımız memur dayıyı bir daha görebilecek miyim?
ya da parkta soda içerken tanıştığım eski hükümlü evsiz Mustafa abiyi
ya da seni
acaba aralarından biri bile merak etmiş midir o günden sonraki beni?
özellikle sen
sessiz sessiz yürüttüğüm protestolarımın en değerlisi
görebilecek miyiz birbirimizi?
görebilecek miyiz devrimi?
ve en önemlisi
öğrenebilecek miyiz bir gün
kediler gerçekten iyi mi?
