Hayatımdan memnunum ama kendi kararlarımdan ve gidişatımdan memnun değilim. Hayatımda birçok imkan var ve ben bunları yerinde ve doğru zamanda kullanacak akla sahip değilim galiba. Önümde 2 ay sonra girecek olduğum KPSS var. Şu son 2 ayda o sınava daha çok çalışıp odaklanmak varken ben hâlâ doğru düzgün sevip aşık olmadığım, sırf ilgisi için beraber olmak istediğim bi’ erkek için uğraşıp vaktimi harcıyorum. Buna bir son vermem gerekiyor. Biliyorum, o beni sevmezse hiçbir şey kaybetmem, biliyorum. Ama sevilmeye olan ihtiyacım benim durmamı engelliyor. Bundan memnun değilim, sevgi görmeden büyüdüm ve hayatımdaki en büyük eksiklik sevgi. Baba sevgisi, anne sevgisi... Bunu sevgimi asla hak etmeyen erkeklerde aramaktan ne zaman vazgeçeceğim bilmiyorum. Sevgiye ihtiyacımın olması canımı yakıyor. Etrafımda beni seven çok fazla kişi var aslında, değer görüyorum ve seviliyorum ama bu insan beni sevmediği zaman sanki beni hiç kimse sevmiyor ve ben sevilmeye layık değilmişim gibi geliyor. Psikolojim bozuk, bunun farkındayım. Acılarımı yaşamayıp göz ardı ediyorum, farkındayım. Hepsinin içimde bir gün patlamak üzere beklediğini biliyorum. Bu yüzdendir belki de en ufak tartışmalarda bile gözümün dolması ya da ağlayarak uyanmalarım...
