Nefes nefese

eğik bir başım.

Canımın çıkmaya bu kadar yakın olabilmesi

ürkütücü.

Yüzüm ıslak.

Nefesim ölmeye çalışan bir hayvanınki gibi.

Doğrulunca aynada

yüzüm yok.

İçimden ağlamalar taşıyor.

Gülmeler de öfkeler de hemen geçiyor.

Gözlerim sanki mental bir gezinti gibi.

Her şey biraz bunaltıcı.

Ama sonra bir meşe palamudu

Her şeyi anlamlı kılan bir parça.

Etrafımda beliriyor aniden 

kıpkırmızı saçlar, zümrüt yeşili gözler,

Beni temin ediyorlar.

Varsan varız,

Yoksan yokuz,

Çoksan çokuz.

Duvarlara yazacağım,

bütün karıncaların kulaklarına fısıldayacağım,

Varım.

Varım!

Sonra biriken nefes patlıyor,

kan aniden yanaklara akıyor,

gözler bir mercan gibi parlıyor.

Yemin edebilirim ki,

sabahın olması

hiç bu kadar uzun sürmemişti.