Sevgili Raskolnikov,


Sana Rusya kadar soğuk olmayan bir yerden yazıyorum. Umarım günahını affedişinin huzuru uzun sürmüştür. İnsanın kendisini affetmesi ne kadar sürer ki veya Tanrı affeder mi? Sen o kadını öldürdün ama yine de şerefliydin, o paraya hiç dokunmadın. Her suçlu bu kadar erdemli midir? Evet bir suç işledin bir günah belki ama bu günahtan yeniden doğdun Raskolnikov. İnsan bir kez ölür birçok kez doğarmış. Yalnızca o kadını öldürmedin sen, kendini de, o buhranlı dipsiz ruhunu da bıçakladın, öldürdün. Sıradan bir insan değildin sen. Çünkü “sıradan insanlar acı çekmeyi beceremezler”. Acını çektin, pişman değildin. Acınla tekrar varoldun, bu dünyaya tekrar gelinebileceğini kanıtladın sanki. Bu yüzden sevdim seni, bir suçun bir insanı aydınlığa ulaştırabileceğini gösterdin. Kaybederken kazanmayı. Eğer hala hayattaysan, zorluklarla bulduğun bu huzuru kaybetmemeni dilerim.


Hoşça Kal