Resim çizmeyi öğreniyorum; ilk denemelerim, arkada güzel bir şarkı mırıldanıyor hafif hafif. Yaşamda kendimi sanata maruz bırakmak, huzurun kollarına kendimi bırakmak gibi. Böyle anlarda hissettiğim şey, herkesin koşulsuz sevgi arayışı ile bu dünyada anlam arayışında olduğu. Peki koşullu sevmenin öğretildiği bu dünyaya yalnızca koşulsuz sevgi bırakabilir miyiz? Bir ağaca, çiçeğe, güneşte uyuklayan köpeğe, patisini detaylıca yalayan kediye bakarken hissettiğim bu sevgiyi kendime karşı da hissedebilir miyim?