Çocukluğumda takılı kaldım, rolden çıkamıyorum... Aynaya bakınca hâlâ yakıştırıyorum iki yandan örülmüş saçlarımı. Hâlâ cıvıl cıvıl renkler giyesim, bir çocuk gibi önünü ardını düşünmeden konuşasım geliyor. Yaşıtlarımın hepsi benden büyük sanki. Abla kaç kilo tartayım, diyen pazarcının abla demesini üstüme alınmıyorum.
Bazı kadınlar çocukluktan anne gibi. Çocukken büyümüş. Biz başı okşanmadan büyüyenlerse sabitlenip kalıyoruz geçmişimize sanki. Sanki biri anne şefkati, baba yüreklendirmesi gösterse, "yaparsın sen kızım" deyip gaz verse bir anda büyüyecek gibiyiz.
Heyecanlı bir çocuk saklı içimde, ellerinde sevilmemiş kalbi... Hep bir yaranma çabası. Elim eteğim tutuşuyor beni sevsinler diye. Yapmadığım maskaralık, göstermediğim fedakârlık kalmıyor. Sanırım kimisi benim gibi ölürken bile çocuk ölüyor...
