Bu plastik ağaç tek başına duruyor
Umutla tavana kadar aydınlanmış
Saatin tik takları sessiz soğuğu yarıp geçiyor
Sabırla senin eve gelmeni bekliyor
Saatler yutuyor neferi,
Volta atışı sabırla, incecik giyiniyorum.
.
Attığım her adımda
Kalbimi kıran bu soğuk ve acı gerçek
.
Bunu söylemek istemezdim ama başından beri biliyordum.
.
Keşke ne düşündüğünü bilseydim
Battığını bilmiyordum, geriye dönüp baktığımda
Bir şeylerin yanlış olduğunu görüyorum.
Aptalı oynamakta en iyisi benim ama
devam etmekte en kötüsü sensin, boş çalıyor
.
Yoldan sonra, kâbusun gerçekle buluştuğu bir odaya
doğru götürülüyoruz.
Ve bana o kadar sert vurdu ki
Yere düştüm artık kolaya kaçmalı, hayatta değilim.
Tüm bunlar ne için?
İnsan insanı foseptiğe gömer mi?
Sillesini almış, hep yek hızlı geçer yıllar,
Geçmişime yâd yalnızlık dengeler gölgemi.
