Bu plastik ağaç tek başına duruyor

Umutla tavana kadar aydınlanmış

Saatin tik takları sessiz soğuğu yarıp geçiyor

Sabırla senin eve gelmeni bekliyor

Saatler yutuyor neferi,

Volta atışı sabırla, incecik giyiniyorum.

.

Attığım her adımda

Kalbimi kıran bu soğuk ve acı gerçek

.

Bunu söylemek istemezdim ama başından beri biliyordum.

.

Keşke ne düşündüğünü bilseydim

Battığını bilmiyordum, geriye dönüp baktığımda

Bir şeylerin yanlış olduğunu görüyorum.

Aptalı oynamakta en iyisi benim ama

devam etmekte en kötüsü sensin, boş çalıyor

.

Yoldan sonra, kâbusun gerçekle buluştuğu bir odaya

doğru götürülüyoruz.

Ve bana o kadar sert vurdu ki

Yere düştüm artık kolaya kaçmalı, hayatta değilim.

Tüm bunlar ne için?

İnsan insanı foseptiğe gömer mi?

Sillesini almış, hep yek hızlı geçer yıllar,

Geçmişime yâd yalnızlık dengeler gölgemi.