bir harfin uçurumundan atlarken lügatim.
sere serpe yatıyor külliyatlar
mürekkebi dizginlemek istiyor kalemim
lakin izin vermiyor zihnim
kelam isyanda geçmişken şeytanı
bir taraftan dua ederken buluyorum ses tellerimi
çatık kaşlıdır benim şiirlerim
öyle gülmeyi pek bilmez
hep bir ağlamaklı havası vardır masamdaki kağıdın
oysa masa da kalmamıştır tıp dilinde
capcanlı duruyordur karşımda
eziliyordur belki kalemin ucundaki siyah lekeye karşın
ama dik başlı duruşunu kaybetmez benim beyazlıklarım
kefen gibi
bulut gibidir
çünkü yüreğinin enginliklerinde ben varım...
