Artık bir yaprağın sabrı yok üzerimde


Onun gibi her yıl baharı beklemeye mecalim yok


Belki de tutunduğum hiçbir dal onun tutunduğu ağaç kadar


Sağlam ve emin değil benim için


Kuşları da kıskanıyorum bu aralar


Kimse neden diye sormasın


İmreniyorum,


Hatta özeniyorum.


Hayretle sabah aksam izliyorum


Çünkü ben yapamıyorum onlar gibi


Onlar gibi rüzgara güvenip


Uçsuz bucaksız gökyüzünde savrulamıyorum


Ben kendimi hayatın akışına bırakamıyorum


Belki de kuşlar kadar yeterli değilim uçmaya


Hayata tutunmaya


Belki de kanatlarım eksik


Ya da var olan kanatlarım bir o kadar güçsüz


Belli ki öğreneceğimiz çok şey var


Kuşlardan, yapraklardan...