Sadece bir pazar günü akşamıydı

Hatırlar mısın

Atlıkarıncaların da ruhu var demiştin

Çocukların hayallerinde büyüyen

Yüksek kaldırımlı sokaklarda

El ele yürümüştük seninle

Masmavi denizleri hayal etmiştik gökyüzünde

Hani sormuştun ya 

Bu kalabalıklar neden bu denli yalnız diye

Herkesin sığındığı bir kendi var demiştim

(İtiraf ediyorum, yalan söylemiştim)

Herkesin yığıldığı bir kendi var oysaki

Ağırlığı ruhuna yerleşen günbegün

Belirginleşen yüz kıvrımlarında görürsün onu

Bir güldüğünde birikir o çukura zamanlar

Bir ağladığında

Bir sabah kalkıp bakarsın aynaya

İki çizgi görürsün iki yanında

Anlarsın, artık dünden kalan ancak budur

İşte böyle, dedim ya

Sadece bir pazar günü akşamıydı

Hiçbir şey olmamıştı sonunda.