Bir mezarın başında ağlamak kadar dertli dünya. Sert rüzgarların soğuğundan saklanmak için sığınılan gün ışığı ise sen. Kimi zaman tepemdesin hiç gitmeyecek gibi. Kimi zaman aramıza dünyalar giriyor hiç gelmeyecek gibi. Bazen aklım isyan edercesine nidalar atıyor kalbimin delice isteklerine. Asıl ağlanması gereken şey sahipsiz mezar taşları onun nezdinde. Belki doğrudur söyledikleri ama o sana olan sevgimi bilmiyor ki. Anlatsam diyorum lakin benim bile aklım almıyor nasıl sevdiğimi. İnsan hiç kendi aklıyla çelişir mi? Keşke seni eklemiş olmasaydım dertlerimin yanına. Bunu başardığım zaman en büyük acı seni dert edememek yazsınlar mezar taşıma.
