Mecburiyetten mi mutluyum yalnız kalmaktan?
Bir kişiyle daha yanılmaktan korktuğum gibi, daimi yalnızlıktan da korkmuyor muyum? Bazen ne hissettiğimi, ne yapmak istediğimi bilemiyorum.Aslında hiçbir zaman da istediklerimden emin olamadım.
Tekrarlayan buhranlı hallerimi örtmeye çalışmak bir hayli zorken, kendimle başa çıkmak daha da ilginç bir hal alıyor. Şüpheler yanı başımdan gitmezken, kendimi hep aynı uçurumun kenarında bulmak tesadüf olamaz. Abartı gelecek belki söylemlerim ama yaşadığım ve hissettiğim tüm olaylar abartılı bir mecazdan ibaret değil. Sabrediyorum, ama ne için sabrettiğimi de bilmiyorum. Benim için iyi olanın tanımını da yapamaz hale geldim. Sahi, beni usandırmadan yaşamaya devam ettirecek iyi bir hayat tanımı var mıdır? Sorularım yine kendi başlarına, havada soluk almaya devam edecek. Ben de içimi dökmeye devam edeceğim. Belki de bir gün iyiyi, iyileşmeyi ve kendimi gün yüzüne çıkarabilmeyi başarabilirim.
