Tırnaklarımla yüzümü çiziyorum, kanlar tırnaklarımın arasına doluyor, avazım çıktığı kadar sessizce çığlık atıyorum, ''nasıl'' diye soruyorum ''nasıl'' her nasılım cevabını yine hiç duraksamadan kendim veriyorum. ne zaman bu kadar yokuş aşağı gittim? Ne bahanelerle kendimi kandırdım? hangi tatlı sözlerle beni benden çaldılar? Hepsini biliyorum, hepsini anımsıyorum, fakat bunlara cevap vermemek çok daha kolay geliyor ruhuma. Bir günümü daha ''yarın her şey düzelecek'' yalanlarıyla örtüyorum, buz gibi gerçeklere karşı yarına olan umutlarım sıcak tutuyor ben.
