Saman çöpünden bir tahtım var benim,
Ne emrimde, ne üstümde kimse yok.
El etek öpmeyi hiç bilmez dilim,
Bu tahtta karınlar aç, yürekler tok.
Saman çöpünden bir tahtım var benim,
Yıkılırken, ölürken hep dik duran.
Yere dokunmayı hiç sevmez dizim,
Yalnızca aynamdır, hatırımı soran.
Saman çöpünden bir tahtım var benim,
Tunçtan saraylarınıza rağmen var,
Dört mevsim borandır burada iklim.
Baharı getiremez hercai yâr.
Saman çöpünden bir tahtım var benim,
Bütün kibriyle de hep var olacak!
Evet! Bu asırlık savaşta tekim,
Beni kibrim, sizi kinim yakacak!
