Beni kimse duymadı sen gibi, içim küskün,

Yokluğunda zaman ağır, sessizlik hükmünde,

Adını fısıldayan rüzgar, taşır mı bilmem,

Ama ben hep o eski sokaklardayım.

Affet, seninle bölüşemediğim akşamları,

Unuttuğum yıldızları, sustuğum yarınları.

Görmediğin gözyaşlarında saklı hikayeler var,

Ve ben o hikayeler de hep eksik kaldım.

Beni kimse özlemedi sen gibi, sen gibi sadık,

Kendimle yüzleştiğim her gün suçluyum.

Hayalin köşe başlarında nöbet tutuyor hâlâ,

Adım her yankılandığında susuyorum.

Meğer döktüğün her damla, bir umudun çığlığıymış,

Meğer sen gitmekle değil, kalmakla yaralamışsın.

Özlemek, bir yüke dönüşmüş omuzlarımda,

Ama söyleyemedim, sustum, kabullendim.

Bir mektup yazsam, belki de hiç okumazsın,

Bu sessizlik sana ulaşır mı bilmiyorum.

Senin gibi birini nasıl severdi bu kalp?

Ve şimdi sensiz de atmaya nasıl devam ediyor?

Uzaktasın, ellerim ulaşamıyor artık,

Bu yük, her gün beni biraz daha eksiltiyor,

Ama hâlâ dimdik duruyorum, inadına,

Kendime kızgın ama senden vazgeçmeyerek.