İnsan kendini bilmeli sınırlarını, çizgilerini ama ona karşı bunların hepsi sadece sözde kalıyor, ben böyle bir başlangıç istememiştim oysa kendime engel olamamam onu özlemektendi belki de...
Sonra farkediyorsun istediğin anlık duygular değil uzun süreli bir kalp hissi beni yanlış anlamış olabilir mi diye düşünüyorum ama yok ona karşı zaafım değildi bu hisler onu gerçekten tanımak istemek teninden çok ruhuna dokunmak istemek bunu anlamadı en çok da buna üzüldüm, bilmeyecek belki ama görünce içimdeki mutluluğu günün yorgunluğuna rağmen beş dk lık görme heyecanı...
İçimde büyüttüğüm bu sevgi büyüdükçe kalbim yerine sığmıyor sanki yavaştan sancılanıyor, sığmıyor göğüs kafesinin altındaki yerine, dengesizlik ve belirsizlik acıdan başka bir şey değil belki de belirsizlik yoktur ortada belki de zaten her şey gün gibi ortadadır sadece sen görmek istemiyorsundur anın büyüsüne kaptırmak daha cazip geliyordur, özlüyorum ama bunun bu kadar oluşu ve tek taraflı çabayla bir yola varılmadığın olması farkındalığı elimden her şeyi alıyor... Sanırım gücüm bu kadar...
