Yakınlarda okuduğum bir söz bazı konular hakkında düşünmemi sağladı. Alıntı aslında çok bilindik bir bakış açısı ama bazı şeyler havada kalıyor herhâlde. Üstüne düşününce içimde daha da derinleştirdim. Alıntı şuydu: "Aşkla insan hem kendini hem de sevgilisini tanır." Louis Lavelle'nin bir sözüydü. Kurulan cümlenin ikinci kısmı cepte ama birinci kısmı aşkın veya sevginin en büyük ve en kutsal faydalarından biri. Çünkü insan sevince nelerden vazgeçebileceğini, sınırlarının ne olduğunu, ne kadar değişebileceğini ve kendini neyin tamamladığını yavaş yavaş kavrıyor ve hissediyor. Sevgi bu konuda iyi bir öğretmen. Yavaş yavaş öğretiyor. Seni, senle bir tutam acıyla yoğuruyor. Kendine yalan söylemeyi, kendini kandırmayı ve inkar etmeyi, yeri geldi mi yeminler bozdurmayı yeri geldi mi yapmam etmem dediğiniz şeyleri yapmayı belletiyor bize. Gitgide katı görüşleriniz davranışlarınız ve sivri uçlarınız yumuşuyor ve sahilde denizin kumsalla tanışması gibi sana seni getiriyor. Sonunda bambaşka bir bilinçle yaşamaya başlıyorsun. Ama karşıdakini tanımadan bu yola girilmiyor çünkü ya yolda kalıyorsun ya da yollar ayrılıyor...
