Bir uçurumdayım sanki; bazen en tepesinde, bazen ise dibinde. Tepesinde iyilik meleği bana eşlik ediyor, dibinde ise şeytan. Sanki yürüyen bir ateşim; bazen soğuktan koruyorum, bazen ise yakıyorum. Çok dengesizim, hangisi benim, bilmiyorum ya da seçemiyorum. Belki de sadece izliyorum, bana ve herkese olanları. İki taraf da sadece var ama tam olarak yok. Yakarken hem ısıtmış oluyorum, ısıtırken de istemsizce yakıyorum. Sadece tekrar edip duruyorum. Sönmeyi bekliyorum, küllerimden yeniden doğmak için ya da su olmak için. Ama neden olduğumu bilmiyorum. Kendime nötrüm sanki, kendimi ne yakabiliyor ne ısıtabiliyor ne de söndürebiliyorum, nedensizce devam ediyor ve bir şeyler bekliyorum. Varlığıma anlam yüklemeye çalışırken anlamsızlaştırıyorum. Zaman akıp gidiyor ve ne sen varsın ne de ben.
Can Akyüz
2022-09-22T05:35:14+03:00Çok acıktığınızı hayal etmenizi istiyorum. O kadar acıkmışsınız ki artık aklınızdan yemek haricinde bir şey geçmiyor. Yemek ise sizden 1km ötede ve oraya kadar gitmelisiniz. Üstüne üstlük açlık sizi bitap düşürmüş. Hayatta kalabilmek için ne olursa olsun o yemeğe bir şekilde ulaşacağız. Her ne kadar yorulsak da, bitap düşsek de... Şimdi de güç bela yemeğe ulaştığınızı düşünün lütfen. Yemeği direkt yemeye başlıyorsunuz. Daha önce yemek yemekten hiç bu kadar haz duymamıştınız. Yemeği güzelce yedikten sonra tamamen doyuyorsunuz. Aradan biraz zaman geçince aklınızda sizce hangisi kalacak: Yemek yemek için yürüdüğünüz çileli 1km mi yoksa yemeği yerken duyduğunuz o akıl almaz haz mı? İyi günler dilerim.