Eskiden biri çıkıp aydınlatacak sanırdım,
Güneş gibi geceyi
Gündüzlerimi bile karartacağını,
Hayal bile edemezdim
İnsan etrafı kalabalıkken de yalnızdır bazen derdim
Bazen, sadece bazen
Onun olmadığı her ihtimalde,
yalnız olacağımı düşünemedim
Yarının önemsizliğine ihtimal bile bıraktığım oldu
Şu andan başka bir şey olmadığını anlamam senelerimi aldı
Sanmalarımın sonu gelmişti artık
ve en nihayetinde
En yanlış zamanda, en yanlış halimde buldum kendimi
Düşmanımla tanıştım en zayıf anımda yani
Kendime sarıldığım an kaybettim,
Yaşıyorum hala ama
Birçok eksiğe rağmen
Meraksız, umutsuz,
en çok da yarınsız
Yarasız değil ama
Tüketen şeydi, var eden beni
Bendim en çok azalan, o çoğaldıkça
Binlerce özürle kaldım dilde
Kalemim tükenir oldu
Kendimi anlatırken hiç ihtiyaç duymadım silmeye
Aslına bakarsanız ben şiir yazmam zaten
Siz beni okuyorsunuz
Biraz da onu tabii
