Yeterince gücüm olsa annemden nefret ederdim

Ve babamdan ve herkesten

Yalnızca kendimi severdim

Ve kendimle otururdum hiçbir şey yapmadan


Yirmi yaşıma kadar Tanrı'ya inandım

Yirminci yaşımı inanca adadım, anlamaya

Kendimi hayal ettim

Kendim dışında hiçbir şey olmadan


Ve ne yaparsam anlarım inandığımı

Bunu anlamaya çalıştım

Yürümeyi ben mi istedim?

Konuşmayı, düşünmeyi?

Tanrım sen mi koydun kendini içime,

Yoksa sağdan soldan mı öğrendim?


Sahi ne güzeldi çocukluk

Korkacak bir şey yok diye hayaleti uydurmuştuk