Yeterince gücüm olsa annemden nefret ederdim
Ve babamdan ve herkesten
Yalnızca kendimi severdim
Ve kendimle otururdum hiçbir şey yapmadan
Yirmi yaşıma kadar Tanrı'ya inandım
Yirminci yaşımı inanca adadım, anlamaya
Kendimi hayal ettim
Kendim dışında hiçbir şey olmadan
Ve ne yaparsam anlarım inandığımı
Bunu anlamaya çalıştım
Yürümeyi ben mi istedim?
Konuşmayı, düşünmeyi?
Tanrım sen mi koydun kendini içime,
Yoksa sağdan soldan mı öğrendim?
Sahi ne güzeldi çocukluk
Korkacak bir şey yok diye hayaleti uydurmuştuk
