İnsan öğreniyor bittikçe kum tanesi

Ve sayıyor yerinde yine de zihni

Öğrenmesi bitmeden maymun iştahına sarınıyor

Sanıyor ki koca bilgeler yalnızca öğrenerek

Hiç konuşmadan yalnız cevap vererek

Öylesine mümkün müdür bu kader?

Söylesene, hadi sen de söyle bana

Kader deyince tesadüfe yer bırakmıyor muyuz sahiden?

Didaktik cümlelerim lirik yaşlara dönüşüyor her şeyde

Ne yapsam da ne etsem de kendime çare olamıyorum

Uzun destanlar yazıyorum

İnsanım, kaybetmeden anlamıyorum

Büyük tecrübeler ve güzel öğütler için sürekli kaybediyorum

Keşke diyorum

Bir şeyler kaderden artsa elimde

Bir şeyler daha az yaş gerektirse

Bir şeyler kazanmak için kaybetmek gerekmese.

Söylesene, hadi sen de söyle bana

Yarışı kazanmam için kaç kez ölmem gerek?