Vadilerden yaşamak sesi yükselirdi her gece
Bir yankıydı yaşamak derdim
Yine bulamazdım yolumu
Ne sisten, ne bilinmemezlikten gelirdi ölüm
Zifte bulanmış inciydi gözlerin
Ziftten öncede oradaydım, ondan bilirdim
Bilirdim tahta kazıklar çaktığım evi
Vadi yamaçlarından taştıydı, söz vermişti
Bazen bir söz bir mühür değil miydi öpüşmek?
Görmüştüm uzaktan, uzak sandığımı
Bir akşam gezmesinde
Acım henüz yeniydi, ses etmiyordu kimseler,
Madem ses yoktu henüz gelmedi kimse
Orman, karanfil ve evimden bir kazık sakladım yüreğime gizlice
Ölmedim işte
Ben Drakula değilim ki öleyim
