Yalnızca kendimle olduğum bir gecenin ufkuna daha süzülürken rastladım kendime. Oturmuş, göğü seyrer vaziyetteydim ben yine. Tanık olmam için var olmuşçasına adeta. Tanıktım daima, en iyi özne olabilmeyi öğrenme adına. Yoklukta bulmak için umudun kendisini, öfkenin dinamikliğini. Ve her daim olduğu gibi romantize ediyordum en ahval vaziyetten, umuda kucak açmış bekler gibi. Çünkü arzusudur ne de cefada olsa ruhumun, beslenmek ister, kucaklaşmak ister aşkla umutla coşkuyla.Gayesi tutunmak ve de bağlanmak olsa da hayata, arzuladığı beklentilerle örtüşmez çoğu zaman. Öyle zamanlarda bir bardak sütün hüznünde boğulur ve bir kitapta huzur bulur işte.
