içimdeki yaratığa bir çözüm bulmalıyım diye düşünüyordum. intihar? beceremezdim ki... korkağın tekiydim. yüksek bir yere çıkıp atlamak için zaman kollasam, kesin gülümserdi tanrı, yapamayacağımı bildiği için. başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. tanrı intihar eden kullarına dersten hoca öğrenci gözüyle bakıyor mudur acaba? bilmiyorum. ben hayatın arka sırasına geçmiş, başımı kollarımın arasına saklarken bile yok yazılmışım. beni zaten kimse görmemiş ki. neyse ne... ne tuhaf şey şu yaşamak.
