Her mevsimi serttir şehrimin.
Lâkin daha değmedi yağmurları ellerime.
Karları saçlarıma dokunmadı.
Okşamadı rüzgarları dağınık saçlarımı.
Ama ruhum çoktan sırılsıklam olmuştu.
Gülerdim içimden gele gele...
Ağlardım, hıçkıra hıçkıra.
Lâkin ne gülebiliyordum artık.
Ne de ağlayabiliyordum.
Saç diplerimde hissediyordum acıyı.
Hiç okşanmamış saçlarım bile acıyordu.
Ölüydüm artık, toprağım eksikti.
Zamanı gelince kavuşacaktım.
Bulutların gözyaşlarının değdiği toprağa.
Ben de sırılsıklam olacaktım.
Topraklar yavaş yavaş üstüme çökecekti.
Ölüydüm artık kimsem yoktu.
Mosmor gözlerim, dağınık saçlarımla.
Ben insandan vazgeçmiştim de.
Kimsesiz yüreğimi yere göğe sığdıramadan veda ettim.
Elveda soğuk ama bir o kadar da tatlı kış günleri.
Elveda şehrim, sana da elveda...
