Sabah 5.23, uyumadım. Geçmişe özlem duyduğum günlerden biri. Gözlerimi kapatıp açtığımda oh be, rüyaymış demeyi ne çok isterdim. Üstünden seneler geçti, gitmez denen gitti, gelmez denen geldi. Depremler, kayıplar, doğumlar, hastalıklar... Herkes, her şey değişim halinde. Bense ne olacaksa olsun kabulüm modunda. 3 Kasım 2012’den bu yana seneler, aylar, günler nasıl geçti; hiçbir fikrim yok. Beklenen gün yakın da ben hazır değilim henüz. Gel artık uyku, neyi bekliyorsun derken içimdeki hüzün korkuya dönüşmekte. Kendimle savaşım bittiğinde uyuyabilirim. Uyuyamayanlara ve göçüp gidenlere selam olsun.
