Herkes yaşarken, sen !

Sesin varken,

Sesime ses olan sesin,

Şimdi neden yok?

Kim söyleyecek o şarkıları?

Kim güldürecek o çocukları ?

Gelmeyecek mi ardı arkası?

Yarıda mı kaldı o kahkâhaların ?

Herkes yaşarken ben,

Seni arıyorum yaşamın bahçelerinde.

Neden böyle ıssız bahçelerin?

Varlığında yokluğun,

Yokluğunda varlığın,

Bu sensiz zamanları silmeli ömrümden.

Gönlümdeki ölümsüz evinden,

Nasıl derim öldün?

Dilim küstü sessizliğinden.

Konuşmak mı şiirlerinle şiirleşmek ötelerden!

Kağıtlarda sözcüklerinde yüzen gemilerinden,

Bu sensiz zamanların eşiğinde,

Zihnim de yitirdi zamanın zamansızlığını.

Yaşamın anlamsızlığını.

Yaşamlar saçıldı ağaçlardan,

Yağmurlar sakladı seni avuçlarından.

Tuğba ağacının dallarından,

Herkes yaşarken, sen!

Sen de yaşıyorsun.

Gönlüm baştan başa sen iken.

Yine bu dizelerde sustum ben.