İçim buz gibiydi benim
Kalbimse taşa dönmüştü adeta
Hissizleşmiş bir biçimde
Sevgiden mahrum
Gülmekten uzak
Umuttan ırak
Her şeyi boş vermiş
Ve susuzluktan çatlamış topraktım ben
Senle karşılaştım.
Gözlerinin derinliklerinde umut, sevgi, heyecan ve coşku gördüm.
Ve benim ölmüş hislerim yeşerdi yeniden
Zihnimi tutsak eden karanlıklar yok oluverdi birden
Senle aydınlığa çıktım ben
Ama içimde bir korku var.
Tuhaf!
Ve korkuların kaynağı bilinmezlik.
Sevgiye yabancı olduğum için mi bu korku?
Veyahut daha kavuşamadığım seni kaybetmek mi?
Bilmiyorum... Bilmiyorum...
