Koparılmamış tek çiçek,
Bahçenin ta orta yerinde,
Bu renksiz dünyaya açılmış bir gül.
Soğuk bir günde,
İçimi ısıtan o güneş, o gülüş, o bakış.
Bu kahpe dünyaya gelmiş en güzel şey.
Kaçmak isteyen bir çocuk,
Bütün oyuncaklarını toplamış,
Bir acelesi var besbelli.
Korkuyor büyümekten,
Bu sahte dünyadaki bir gerçeklik.
Ağlamaktan korkan,
Bir o kadar ihtiyacı olan bir kadın.
Ve yüzündeki yabancı gülümseme.
Hayatın ta kendisi,
Bu yalancı dünyaya kaptırmış kendini, gider.
Sen sevgilim,
Umudumu kaybettiğimi sandığım o anda,
O bütün karanlıklar üzerimdeyken açan güneş,
O vazgeçilmiş hayatlardaki tek nefes,
O sahte insanlara rağmen, tek gerçek. En gerçek.
Ve sen sevgili,
Bu dünyayı güzelleştiren bir gül, bir güneş, bir bakış.
Sen sevgili, bir çocuğun masumiyeti.
Bir gözyaşı, ardından gelen bir gülüş.
Hayatın ta kendisi,
Bir yaşam sebebi.
Korkma ağlamaktan, ardından gelecek sahici gülüşler.
Korkma karanlıktan, beraber bulacağız aydınlığı.
Ya da kaybolacağız karanlıkta.
Ve sen sevgili,
hep yaşayacaksın,
Tam burada,
Yalansız, dolansız,
Sahici bir masal gibi.
