Seni anlatıyormuşum kimselere.
Gözlerinden başlıyormuşum hep.
Orman gibi... yeşil, yemyeşil
çekiyor diyormuşum.
Konuşuyormuşum sağda solda
kalbinden bahis geçiyormuşum.
Temiz, saf... çocuk gibi bazı an
15'lik ruhu var diyormuşum.
Saçlarını unutmuyor,
her sohbeti güneş boyalı
saçlarınla
süslüyormuşum.
Anlatırken gülüyormuşum.
Yalan. Külli yalan.
Bu kadar basit
anlatabilir miyim seni?
