Acı dolu sokaklarını gördüm şehrimin.

Geceleri hüznün ışığı olan sokak lambalarını.

Sonra gölgemi gördüm.

Taşıyamadığım hüznümü gördüm.

Seni gördüm.

Sen gelince saray olan viraneleri.

Bütün güzellikleri gördüm.

Sonra da ziyadesiyle öldüm.

Ömrüme kış geldi sonra, üşüdüm.

Yüzüme değen rüzgarla kuruyan gözyaşlarımı gördüm.

Bahar geldi sonra.

Ama çiçeklerin de, sen gibi gelmedi kokusu.

Sonra tüm sesler sustu artık.

Şehrim yine acı dolu sokaklarına döndü.

Geriye dönemeyen bir tek ben kaldım.