gecenin şiir olduğunu sensizlikte öğrendim
harflerin hikaysini sensizlikte dinledim
kelimelerin can çekiştiğini sensizlikte buldum
ve
sensizlik benim en güzel öğretmenim
kurşun gibi ağır hava
ciğerlerim dahi
başkaldırıyor bana
ellerime kalem değdiğinde
mürekkep damarımı oyuyor
ve
sensizlik benim
noktalama işaretlerini öğretenim
göz torbalarımdan hece hece yaşlar dökülür
saç tellerim teker teker ölümlü beden gibi yere serilir
musallasını bekleyen bir şiirdir benimkisi
ama
reankarne olmak için senden bir haber yeterlidir
ve
sensizlik benim
en güzel ümmiliğimi ezip geçenim
özlemenin bile iflahı kesildi
ruhum çarmıhta bu kadar acı çekmedi
ne zormuş
sensizliğe alışmak
oysa 20.yy acının tarifi çok eksik kalmıştı
şimdi tamamlandı
çünkü
sensizlik eşttir
bizsizlik oldu
bu yüzdendir ki
sensizlik benim
en büyük yalnızlığım.
