uranyumla bilenmiş bir gece geçiriyorum

şehrin içinde insanlar; birbirlerinin yansıması

şehvet, haz ve meydanlardaki yalan aşk

gösterişleri görebiliyorum


tanımıyla aşkın, piçleştirdiler gerçeği

yabancı, ecnebi, uyumsuz bir sabah için

asansörle inip metroya biniyorum

yeteri kadar hızlı değilim, patronum için


-zulüm görüyorum ve isyanım zalim olamadığım için-


zekasından ödün vermiş cahil bir gün geçiriyorum

temassız ödemeler ve hızlı içilen sigaralar

beni buradan kurtaracak bir fikre sahip değilim

satırlarım uzun, günüm sigaram kadar kısa


günüm ile şiirimin ortak noktası kafiyesizlik 


şu acül hayatta öğrenemediğim çok şey var

bir şiir ne zaman bitmeli? bu kararı ne hakla veririm?

ne hakla şiir yazabiliirim?

başka çare kalmayınca şiiri yazıveririm


onaylanmaya ihtiyacı olmayan cevaplarım var

bastonum ve birtakım pişmanlıklarım var