Yalnız şiirler ve şarkılar kaldı rahmetli günlerden kulaklara yadigâr.
Hüzün uyanır, kulaklar hatırlayıp derinlerden duyduğu zamanlar.
Ve konuşur mahmur hüzün, der ki:
"Huzuru bozmazdı anı olmuş şiir ve şarkılar,
sevmeye değer olsaydı insanlar!"
Bozguna uğramış huzursa huysuz, bin yıllık yorgun ihtiyar,
Çürük parkelerden sakatlanan bacağının yerine basamazken bastonunu paronayak bir korkuyla, söylenir durur:
"İtimat ki ne vakit eyledi terk-i diyar,
O vakittir uğramaz oldu bahtiyar.
Âh o itimadı göç ettiren insanlar!..
Vâh ki gayrı layık itimada ancak şu hayvanlar!"
