Serzeniş

İnsan yoruluyor. Ne kadar ben güçlüyüm bunu da aşarım dese de büsbütün yığılıyor bulunduğu yere. Dik durmaktan, her şeye göğüs germekten, korkusuzmuş gibi davranmaktan ... Gün geliyor o acizliği ile yüzleşiyor. Her şeye yetemeyişini ve hatta her şeye yetmek gibi bir zorunluluğu olmayışıyla yüzleşiyor. Bütün zorunlulukları yine kendi kendine yükledikleriyle kalıyor. Her şey tam olacak diye bir kural mı vardı? Bunu ortaya atan kimdi bilmiyorum ama üzerime çok alınmış hissediyorum. Onu da yapmalıyım bunu da ama ya yapamazsam serzenişleriyle geçti ömrümün çoğu . Ve ben artık bütün rollerimden paydos vermek istiyorum bir süreliğine . Evlat oluşumdan, kardeş oluşumdan, yakın bir dost oluşumdan, farkında olmadığım halde birinin beni düşman bilmesinden... Sadece insan olmak istiyorum. Dümdüz. Hiçbir role bürünmeden ve buna ihtiyaç duymadan. Bir süreliğine böyle yaşayamaz mıyım ki? Bence hayali bile güzeldi...