Apaçık siyahtan arınık değilken haritalar
şehirleri bir uçtan bir uca hatıralar
yüzümün gölgelerine kıymıklı yollar çizili
soruyorum gölgem sana kimden toprağının humusu
hiç insan eli değmemiş yalandır
ağzımın ayarı yok inanmayın
yaşanmamış buruklukları görmezden gelen kimse
o işlemiş oyayı alnına niyet
İpeğin yolu teninden geçer mi
dileklerle kalamazsın dımdızlak
başa yağacakların hesabını ver sen hangi meleksen
kondurmuyorum sana tozları
her seferinde halıya düşen ekmek kırıntıları
defterlere yazılsın kimin boğazından ne geçiyorsa
sorulara tutun bugünkü karıncalığımdan
hangi dilden anlıyorsa yargıçlar
işte onu konuşmasın
kimse beklemez boşluğun başında boşu boşuna
ama ben gençliğimle takas edebilirim
cesurluğum baştan aşağı kadın
yazı bulunduğundan beri
duvara çalındığından
kuyruklu yetiştiren bir mektep görmedim
henüz hatrı sayılır bir öğretmen de değilim
şu sanatın döndüremediği bir deliye denk gelsem öpüp elini başıma gömerdim
sahi çakmak ne zaman düşecek ellerime
bu çağda kıtalarımız ayrılıyor
yakmak istiyorum boğazları yetiyorsa ateşim
küllerin devrimini çocuklara dağıtacağım
ben düne dolmuşum bugünden
delireceğim yarının belirsizliğinden
soruların ve işaretlerin hitabı değilim
elbet bir şeylerin dibi görüldü
sıyrıldı
ama olmadım alkışlayan körlerden
soyulan kadınım maneviyata
hiçim
hiç
olmadığım kadar
kurumuş dilimden kokan en saf şey bu
kuzeyin hiç yağmuru olmadan yürüdüm göğe
ardımda kalan aklımda da kalmaz
böyle gözükür şeffaf kanımdan insanlık
dilim bu kadar çabalama
fikrin ne kadar yoksa kelimelerin o kadar kalabalık.
