Anlatmak da zor artık anlamakta,bayım.
Böyle olmaması gerekiyordu. Mutlu olmalıydık. Yaşadığımız her ana deymeliydi yitirdiğimiz sayısız nefes, onlarca zaman.
Hani nerde o sevdiğimiz insanlar. Bir zamanlar vazgeçilmez olanlar. Yoklar. Bayım onlar böyle daha mutlular. Biz yokken. Bizi kimse istemiyor artık bayım. Biz de kimseyi öyle değil mi?
Bazen çok ağlıyorum bazense hiç ağlamıyorum. İyice dengesiz bir insan olup çıktım. Ben böyle değildim bayım hayır böyle değildim. Bir şey oldu bana bilmiyorum ama oldu bir şey eminim. Cıvıl cıvıldım ben önceden. Hayata bu kadar karamsar bakmıyordum. Bütün günüme koca şeyler sığdırıyordum hiç boş bir anım olmuyordu. Sanki büyüdükçe, her sözün ve hareketin bir anlamı olduğunu anladıkça gitti tüm neşem. Geriye koca bir boşluk kaldı sadece ve ben her geçen gün o boşlukta tepinip durdum daha da büyüttüm. Her şeye düz bakmayı unuttum. Yapılan her şeyin altında başka bir anlam aramanın peşine düştüm. Düştükçe yoruldum. Sanki artık kimse iyiliğimi istemeyecek gibi sanki bir daha mutlu olamayacak gibi. Bayım artık çok karamsarım bu hayata karşı. Elimde olan bir şey değil bu yemin ederim ki değil. Kafamdaki o ses hiç susmuyor. Sanki herkesten ve her şeyden çok o ses istemiyor mutlu olmamı. Bastırmam gerekiyor o sesi biliyorum. Onun için zaten sürekli müzik dinliyorum. Durmadan, hiç durmadan. Şimdi kulaklığımı takıp artık dinlenmek istiyorum. Size bunları yazarken bile çok yoruluyorum. İyi geceler diliyorum bayım...
Gmail:odemisnurhayat@gmail.com
İnstagram:hayat_odemis
