Kafamdaki düşüncelerin karmaşıklığı yüzüme yansıyor bugünlerde. Somurtuyorum.

İçimde yok saymaya yeminli olduğum duygular birikiyor.

Ne hissediyorum? Ne yapıyorum? Neden böyleyim?

Hep bir arayış hali, her an yeni bir soru, fakat kafamda düşüncelerim öyle bir enkaz oluşturdu ki malesef cevabı bulamıyorum.

Üstüm başım toz içinde. Neye dokunsam parçalıyorum. Yolumu kaybetmiş gibi oradan oraya savruluyorum. 

Tüm bu ızdırabın içinde bir ses duyuyorum.

Sanki... sanki ninni söylüyor bana.

Daha net duymak istiyorum.

O sesin verdiği dinginlik sarıyor her yanımı.

Sakinleşiyor, gözlerimi kapatıyorum.

Öyle huzurlu ki; yağmur altında yürümek, denizin kokusunu içine çekmek, çimlere uzanıp bulutları izlemek gibi.

Ormanda dolaşmak, denizin derinliklerine doğru yüzmek gibi.

Peki ama kim bu sesin sahibi?

Uzakta mı? Yakında mı? Neden Şarkı söylüyor bana?

Nasıl bulacağım onu?

Görebilecek, tanışabilecek miyim onunla? Sanki tüm sorularımın cevabı onda. 

Aramalıyım onu... Bulmalıyım. Sorularıma cevap almalıyım.

Bu huzur veren sesin sahibi.

Yükselt sesini! Şarkını daha net duymalıyım.

Sesin kılavuzum olsun. Beni alıp sana getirsin.