Sessiz Adımlar
Gölgeler düşer gecenin koynuna
Yalnızlığın sesi, fısıldar usulca
Adımlar yankılanır boş sokaklarda
Ve ben yürürüm, sessizce, yalnızca
Ay ışığı vurur yüzüme, bir umut ışığı
Karanlığın içinde kaybolmuş bir hayal
Her adımda biraz daha yakınlaşır sabah
Ama gecenin içinde, kaybolur her şey yine
Yıldızlar parlar uzaklarda, birer umut
Sonsuzluğun içinde küçük birer ışık
Gözlerim dolar, hüzünle karışık
Ve ben yürürüm, sessizce, umutla dolu
Rüzgar eser yüzüme, bir anlık serinlik
Getirir uzaklardan unutulmuş bir anı
Kalbimde bir yerlerde saklı bir his
Ve ben yürürüm, sessizce, yalnızca
Gün doğar yavaşça, gecenin koynunda
Aydınlanır her şey, birer birer
Ama ben bilirim, bu yalnızlık bitmez
Ve ben yürürüm, sessizce, hep ileriye.
