Ben sustum,
Ellerimde kırık bir söz,
Dilimin ucunda sahibini bekleyen.
Kimse bilmedi,
Bir zamanlar yüreğimden geçen o ince sızıyı.
Bir akşam, gökyüzü eğildi de kulağıma,
''Anlat'' dedi,
Ama sustuk.
Yıldızlara emanet ettim yükümü,
Onlarda parlayacak, unuttular.
Bir yol vardı yürünmemiş,
Bir isim vardı anılmamış,
Hepsi bir köşede kaldı,
Zaman, o ağır kürek mahkumu,
Bana dokunmadan geçti.
Ben sustum,
Bir başkasının duymadığı bir çığlık gibi,
Sadece kendi yankısını bilen bir sessizlikte.
Ve kimse anlamadı,
Pişmanlık dediğin, kimsede yok.
Özür dediğin, kimse bilmez.
