Tam şu an bir kıyamet koptu içimde...

Eminim kimse duymadı.

Öncekiler gibi aynı sessizlik, aynı yıkım, aynı günahlar...

Yine bir başıma kalmışım ortalıkta.

Yalnızlığa alışkınım ama bu alışkanlık mahvediyor beni. Tutsak etmiş bir kere, mecbur hissettirmiş. Kıyametim de her defasında bu tutsaklıktan kaçarken kopmadı mı?

Her defasında beni alıp en başa fırlatan, o yolları tekrar tekrar yürüten, yoran, tüketen; memnun değil mecbur hissettiren bu alışkanlığa itirazım var.

Ama eminim kimse duymadı.