Sevgi bizim kalbimizi gençleştirir. Sevgi, ilgi ve değer hissetmiş her insan ışıklar içinde adım atar hepimizin geçtiği yollara. O insan farklıdır. Işıklar ve renkler onunla dans eder. Yaşam sevinci bizi ayakta tutar. Eğer ailemizden bu ilgi ve sevgiyi hissettiysek çok daha şanslı adımlar atarız hayata. Ailemiz böyle hisleri bize yaşatmamışsa da o zaman dışarda ararız. Çoğu zaman bilmeyiz ki bu ilgi her zaman başka biri tarafından gelmese de olur. Kendini sevip kendine ilgi göstermek her insanın başaramadığı ama başaran insanların çok mutlu olduğu bir yüksek bilinç göstergesidir. Bize hep başka insanların sevgi göstermesi gerekmez, insan kendini sevmezse kimseyi sevemez . Bu yüzden önce kendimizi sevip kendimizi olduğumuz gibi kabul edip ilgi, şefkat ve değer göstermeliyiz. Kendimizle barıştıktan sonra etrafımızda sevmeyi bilen, yaşamayı seven ve kendini seven insanlarla tanışabiliriz. Kendimizi sevdikten sonra insanlık ilişkilerinde tecrübeler kazanmak çok daha önemlidir. Kendini seven insan başkalarıyla tanıştığında kendini ona muhtaç hissetmez, sadece karşıdakiyle güzel bir sevgi bağı ve akıcı bir iletişim kurma içerisinde olur. Ondan hiç yaşamadığı bir sevgi beklentisi olmaz . Tabi ki sevdiği biri tarafından sevilmek ister ama o sevgi muhtaçlık sevgisiyle aynı değildir. Hayatımızda aldığımız kararlar, yaşadığımız ilişkiler , geçtiğimiz yollar hepsi bize kendimizi sevmemiz gerektiğini söylemeye çalışır. Hayatımızı ve karşımıza çıkan her şeyi sorgulayıp perde arkasında duymamızı istenir ve biz de yaşadıklarımızı sorgulayıp ve sessizce dinleyip daha mutlu bir şekilde hayatımıza renk katarak devam edebiliriz.
