Kendini sevemeyecek kadar acizse insan nasıl tutunur ki hayata? Başkasının vereceği bir gram ilginin köpeği olmuştur o insan. Dayanamaz sevilmeye, indirir yelkenlerini; tüm benliğini sunar karşısına, hayata bağlamaya çalışır onu. Sevgi kaynağını kaybedecek diye ödü kopar. Tek hayat kaynağı odur çünkü. Açtır ona, içindeki çocuk onunla beslenir ama ya besin kaynağı kendisi olursa insanın? Bu mümkün müdür? Sevebilir mi insan kendini? Hiç öğretmediler ki bana kendimi sevmeyi. Hep en değersizdim gözlerinde... En aciz, en yetersiz… İçimdeki çocuğun ihtiyacı olan yetişkin olmalıyım ben. Onu sevmeli, ona sarılmalı, her şeyin geçeceğini söylemeliyİm. Ağlarken gözyaşlarını silmeliyim. Bana ihtiyacı olduğunu biliyorum çünkü, hem de herkesten daha fazla.
