Sevgili Biğ,
Bilmeden göğüs kafesime koyduğum herkes için kendime özür borçluyum. Düşünmeden açtığım kapılardan giren davetsiz misafirlerin renk bulamacında kendi rengimi kaybettim. Renklerin en karanlığı, en koyusu olan sana saçtığım ışık demetleri için binlerce kezdir pişmanlık duyuyorum. Siyaha düşmüş bir damla sarının açmaya çalıştığı iğrenç, kopkoyu, kararsız bir yeşil hatırıma bıraktığın. Nereden bakarsan bak fark etmeden üstüme başıma bulaşmış bir leke. Sil sil çıkaramadığım bu yeşilimtırak kırgınlığı istemeye istemeye emanetin olarak saklıyorum.