Sevgili Bilgisayar,

Anlamları deştikçe girdaba kapılıyoruz ve işlerin nerde karıştığını yani ipin ucunun nerde kaçtığını çözemiyoruz. Uzun zamandır kayıp olduğumu hissediyorum, yaklaşık 2 yıldır. En mutlu yerlerde üzgün durabiliyorum. Herkes bir şeylere ait birine, bir şehire v.s ama ben hiçbir yere sığamıyorum gibi. Şekilsiz, çarpık ve eğilip bükülmüş içimdekiler. Kimsenin karanlığı kimseye uymuyor uydurulmak zorunda da değil. Kimsenin karanlık tarafı yokmuş, herkes buna yabancılaşmış gibi şen şakrak takılıyorlar. Bir yalanı yaşamaktansa hayatım için koşmayı tercih ederim sanırım bunu yaparken de mahrum kalacağım duygular olabilir. Mutluluk dolu yapmacıklığı istemiyorum, ızdırap dolu gerçekliği tercih ederim.

İnsanlarla derdim yok ama rahatsız etmeyi seviyorum çünkü o zaman düşünebiliyorlar derdim hep. Sonradan bunun herkese yapılmayacağını anladım. Bazı fark edişler sayesinde izole olmaya kadar gidilebilir. Aklımın içi minibüs gibi hatta ayakta yolcu bile alıyorum.