Ama ben her seferinde en çok kendime kızdım
Öyle açtım ki sevilmeye
Başıma gelenlere göz yumdum umarsızca
Ruhuma çektirdiğim acıların farkına varmadan
Seninle öğrendim sevginin merhametli yüzünü
Çocukken açılan yaralarım, acılarım
Senin yanında kabuk tuttu
İçimde seninle oyunlar oynamak isteyen bir çocuk uyandı
Ona dur diyemem artık sevgilim
Kırmadan sev artık o çocuğun kalbini
Solup gidecek yoksa bu çiçek sevgisizlikten...
