Sevgisizliğin hüküm sürdüğü çağdayız
Ve yaşamaya da çoktan alıştık
Yıllardır aynı evde yaşayan yabancıların arasındayız
Masalla uyutulması gereken çocukların yan odadan gelen bağrışlara kulak kapattığı evlerdeyiz
Sevginin yüreğe ekilmesi gereken vakitte nefreti öğreniyoruz
Koşup sarılacak birini değil kaçacak delik arıyoruz
Aşkı ve sevgiyi yasak görüyoruz
Benliğimize yabancılaşan insanlar oluyoruz
Aynada kendimizle göz göze gelmeye cesaret edemiyoruz
Korkuyoruz karşımızdaki yabancıdan
İçimizdeki kara delik gün geçtikçe büyüyor
Çoğu zaman bu hayatın neresinde olduğumuzu bile bilemiyoruz
Bazen bir kitapta altı çizili bir cümlede bazen de nereden geldiğini bilmediğimiz şarkıda buluyoruz kendimizi
Gün geçtikçe içimizdeki eksiklik bir şeylere tutunuyor
Bazen ev bazen araba bazen de aşık olduğumuzu sandığımız birine
Oysa bunların hiçbiri içimizi tamamlayamıyor
kendinizi kandırmaktan öteye gidemiyoruz
Çünkü hala sevgisizliğin ortasındaki çocuğuz
