Sevgiye Dair Bir Fısıltı

Asla sevilmek için bir çabam olmadı. Kimsenin beni sevmesi için ekstra bir şeyler yapmadım, çünkü sevginin bir karşılık beklemediğine inanırdım. Sevgi, bir insanın varlığını kabullenmek, onu olduğu gibi sevmektir. Onun için koşullar yaratılmaz, zorlamalar yapılmaz. Sevgi, bir pazarlık konusu değildir; kalbin sessizce, ama derinden verdiği bir armağandır. Sevmek akıl ile başlar, kalp ile devam eder ve bütünlenir. Sevgi hayatında bir yer açmaktır. Hayatını fazladan yaşamaktır sevgi, düşünmektir. Aradığını bulmak değildir sevgi, bulduğunu olduğu gibi kabullenmektir. Düşünülmeden yaşanılan, çokça düşünülen şeydir sevgi. Sevgi bu yüzden benim için her açıdan kutsal olmuştur.

Kimi zaman insanlar seni sevmenin bir karşılığı olmalıymış gibi davranır. Beklentiler koyarlar önüne; seni anlamadan, seni olduğu gibi kabul etmeden, senin o saf haline ulaşmadan. Hep bir karşılık bekleyerek yaklaşırlar sana. Sonunda olacakları düşünerek şimdi gülerler. Bazen de sonunda gülüşler gelmez diye şimdiyi berbat ederler. Sevmek kalpteki güzel manzaralarla olmuyor artık. Ne kadar sahte bile olsa karşılığında gelecek iki çift güzel sözle oluyor. Gerçekten sevmesen bile karşılığında iki güzel söz ve davranış vererek bir sevgi satın alıyorsun kendine. Karşılık kesilince yenisini arama çabaları başlıyor. Çünkü o kadar alışılmış ki bu duruma. Sevgiye karşı oluşan bir açlık duygusu gelişiyor ve kişiye bakılmadan ilk sevgi verene ya da veriyormuş gibi yapana açılıyor gönül kapıları. Böylece sürüp giden bir döngüye giriliyor. Bu yüzden sevgi denilen uçsuz bucaksız, her bir yanı güzelliklerle dolu bu diyar günden güne yok olup gidiyor.

Oysa ben bu zamana kadar hep sevginin en yalın halini tercih ettim. Ne karşılık bekledim ne de beklentilere karşılık verdim. Çünkü sevgi dediğin şey bir ticaret değildir; ruhun bir başka ruhu hissedip onunla dans etmesidir. Akıl ile kalbin mükemmel uyumudur sevgi. Kendi dünyasını yaratarak iki kişinin yaşamasını sağlayan şeydir.

Ve işte belki de en çarpıcı olanı şudur: Sevgi, herkesin peşinden koştuğu ama kimsenin aramaya cesaret edemediği o sade yerdedir. Bir yürek dolusu sessizlikte, iki ruhun birbirine baktığı o sonsuz anda… Ve belki de en kutsal olan şey, bu anı bulabilmektir. Çünkü sonunda anladım ki, sevgi; ne bir şey istemek, ne de bir şey vermektir. Sevgi, yalnızca olmaktır...